Spółki są najbardziej popularną formą prowadzenia przedsiębiorstw w Polsce. Do założenia spółki konieczne jest wniesienie wkładów przez wspólników. Wkładem mogą być dobra materialne takie jak pieniądze, nieruchomości czy pojazdy. Niekiedy wspólnik nie posiada środków pieniężnych lub rzeczy przydatnych spółce, a posiada wiedzę i kompetencje niezbędne do prowadzenia biznesu. Wówczas świadczenie pracy lub usług może być wkładem, ale nie we wszystkich spółkach.

Kodeks Spółek Handlowych rozróżnia dwa rodzaje spółek tj. spółki osobowe (spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna) oraz spółki kapitałowe (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka akcyjna).

W spółkach osobowych wniesienie przez wspólnika wkładu w postaci świadczenia pracy lub usług jest co do zasady dopuszczalne. Występują jednak dwa wyjątki.

Pierwszym wyjątkiem jest spółka komandytowo – akcyjna. W tej spółce wkłady wnoszone przez akcjonariuszy na kapitał zakładowy muszą mieć postać materialną. Drugim wyjątkiem są wkłady komandytariuszy do spółek komandytowych. Wkład materialny musi posiadać wartość, co najmniej równą sumie komandytowej.

Nie każdy rodzaj pracy lub usług będzie mógł stanowić wkład wspólnika. Jako wkład spółkom osobowym oferowane są z reguły: branżowa wiedza fachowa (np. gastronomiczna, handlowa czy motoryzacyjna) i praca na stanowisku specjalistycznym.

Wkład wspólnika, należy odróżnić od prawa i obowiązku prowadzenia spraw spółki. Przedmiotem wkładu, np. do spółki jawnej, zasadniczo nie może być praca świadczona jako prowadzenie spraw spółki. Aby usługi zarządzania spółką mogły stanowić wkład, konieczne jest zastosowanie takiej konstrukcji umowy spółki, gdzie wspólnik „zarządzający” zostaje zwolniony od obowiązku prowadzenia spraw spółki (ale nie pozbawiony tego uprawnienia), po czym wnosi on jako wkład do spółki swoje usługi zarządzania spółką.

Istotne jest również precyzyjne określenie rodzaju pracy lub usług świadczonych jako wkład, poprzez wskazanie ich ilości oraz wartości w sposób pozwalający na ustalenie momentu, w którym wkład zostanie wniesiony w całości.

Nie można również zapominać, że za pracę lub usługi świadczone jako wkład wspólnikowi nie należy się wynagrodzenie, gdyż otrzymuje on w zamian m.in. udział w zyskach i stratach spółki oraz ewentualnie prawo do odsetek od udziału kapitałowego.

W spółkach kapitałowych wkładem wspólnika lub akcjonariusza nie może być świadczenie pracy lub usług. Warto jednak nadmienić, że od 01 marca 2021 r. weszły w życie przepisy wprowadzające prostą spółkę akcyjną, w której świadczenie pracy lub usług może być wkładem.

Prawo dla biznesu oznacza stosowanie przepisów prawa w celu usprawnienia funkcjonowania firm, zapewnienia strategicznego wsparcia i ciągłego poszukiwania innowacyjnych rozwiązań.

Adwokat doradzający przedsiębiorcom wie, że uświadomienie Klienta co do wieloaspektowych korzyści, kosztów i ryzyk związanych z różnymi wariantami biznesowej aktywności doprowadza życie przedsiębiorców do porządku.

Klienci żyją szybko, w zaawansowanym technologicznie świecie, nie mają czasu na odraczanie poczucia szczęścia w biznesie. Stosowanie przepisów prawa w działalności biznesowej powinno być ukierunkowane na pomaganie w zarządzaniu, prowadzeniu spraw oraz edukacji pracowników. Niezwykle istotny dla klientów działających międzynarodowo z szeroką gamą transgranicznych aktywów i pasywów jest czas. Osoby, które mają mniej czasu niż pieniędzy chcą efektywnie nim zarządzać. Dlatego sięgają po usługę prawną świadczoną na poziomie premium. Taki model współpracy przedsiębiorcy z prawnikiem daje przewagę osobom, które chcą panować nad wielowątkowym biznesem i zachować widok z szerokiej perspektywy na wszystkie sprawy.

W tym modelu istotne jest poczucie bezpieczeństwa i satysfakcja z zabezpieczenia biznesu. Klient odzyskując swój czas skupia się na dokonywaniu wyborów biznesowych, podboju nowych przestrzeni rynkowych i odzyskuje radość życia.

W tym układzie współpracy zadaniem prawnika jest zapewnienie Klientowi przewagi konkurencyjnej oraz przekierowanie całego systemu na osiągnięcie skoku wartości. Efektem jest utrwalenie pozytywnych zmian i sprawne funkcjonowanie firm.

Jeżeli sprawca przestępstwa osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego, chociażby pośrednio, korzyść majątkową sąd orzeka środek karny przepadku tej korzyści, a w razie niemożności orzeczenia przepadku korzyści majątkowej, sąd orzeka ściągnięcie jej równowartości pieniężnej.

Przepadek korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przestępstwa jest subsydiarny w stosunku do przepadku przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa skarbowego oraz przedmiotów, których wytwarzanie, posiadanie, obrót, przechowywanie, przewóz, przenoszenie lub przesyłanie jest zabronione.

Przez „korzyść majątkową” osiągniętą z popełnienia przestępstwa skarbowego należy rozumieć zwiększenie aktywów lub też uniknięcie zmniejszenia pasywów, zarówno dla siebie jak i dla kogo innego. Za korzyść majątkową uważa się także pożytki z rzeczy lub praw stanowiących tę korzyść.

Konfiskata rozszerzona

Instytucja niebezpieczna tak dla sprawców przestępstw skarbowych, jak i dla znajdujących się w ich orbicie osób trzecich (fizycznych i prawnych), które nabyły mienie stanowiące korzyść majątkową w ww. znaczeniu od sprawcy przestępstwa.

Art. 33 § 2 k.k.s. wprowadza domniemanie, zgodnie z którym za korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa uważa się mienie, które sprawca objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w okresie 5 lat przed popełnieniem przestępstwa skarbowego do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku. Jest to domniemanie wzruszalne – sprawca przestępstwa lub inna zainteresowana osoba może przedstawić dowód na okoliczność, że dany przedmiot wszedł do majątku sprawcy legalnie. Oznacza to, że ciężar wykazania, iż dane aktywa pochodzą z legalnego źródła i nie podlegają przepadkowi będzie zawsze leżało po stronie sprawcy, ew. innej zainteresowanej osoby fizycznej.

Domniemanie z art. 33 § 2 k.k.s. znajduje zastosowanie w przypadku, gdy spełniony zostanie co najmniej jeden z następujących przypadków. Po pierwsze chodzi o sytuację, w której sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową dużej wartości. Duża wartość oznacza wartość, która w chwili popełnienia przestępstwa przekraczała pięćsetkrotną wysokość minimalnego wynagrodzenia. W 2020 r. będzie to zatem wartość przekraczająca 1.300.000 zł. Drugim przypadkiem są sytuacje, w których sprawca popełnił przestępstwo skarbowe, z którego osiągnął lub mógł osiągnąć, chociażby pośrednio, korzyść majątkową, zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica jest wyższa niż 3 lata. Trzeci przypadek obejmuje sytuacje, w których sprawca przestępstwa skarbowego osiągnął lub mógł osiągnąć, chociażby pośrednio, korzyść majątkową popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa skarbowego.

Jeżeli mienie, o którym mowa w art. 33 § 2 k.k.s. zostało przeniesione na inny podmiot (forma przeniesienia pozostaje bez znaczenia), to sąd ma traktować ww. mienie tak, jakby należało do sprawcy, a tym samym orzec jego przepadek.

Forma obrony

Jedynym sposobem ochrony przed art. 33 § 3 k.k.s. jest wykazanie, że oceniając obiektywnie okoliczności przeniesienia danego mienia nie można było przypuszczać, że mienie to, chociażby pośrednio, pochodziło z czynu zabronionego.

W przypadku obrony oskarżonego o urządzaniu lub prowadzenie gier hazardowych z art. 107 kks należy zwrócić uwagę, czy w materiale dowodowym UCS lub sąd powołał biegłego sądowego na okoliczność ustalenia hazardowego charakteru automatów do gier, czy elementu losowego występującego w grach zainstalowanych na urządzeniu.

W przypadku, gdy jest opinia należy wezwać biegłego na rozprawę celem złożenia przez niego ustnej uzupełniającej opinii i udzielenia odpowiedzi na pytania:

• o kwalifikacje biegłego, czy posiada upoważnienie do badań technicznych automatów do gier, urządzeń losujących i urządzeń do gier wydane przez Ministra właściwego do spraw finansów publicznych Ministra Finansów
• czy przed wydaniem opinii zweryfikował czy miało miejsce uruchomienie urządzeń pomiędzy datą ich zatrzymania a datą przeprowadzenia oględzin przez biegłego;
• czy funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej lub biegły podjęli próbę przeprowadzenia eksperymentu procesowego w formie doświadczenia tzw. gry kontrolnej;
• czy biegły sczytał dane z dysków urządzeń; (w informatyce śledczej nie pracuje się z komputerami, a automaty są rodzajem komputera, których zawartość stanowi materiał dowodowy, bo samo uruchomienie takiego komputera prowadziłoby do zmian w systemie plików. Zamiast tego wymontowuje się dysk twardy, podłącza do urządzenia blokującego zapis i kopiuje całą zawartość dysku do pliku, na którym biegły prowadzi dalsze prace); Sprzeczna z opisaną powyżej zasadą metodologia i uruchomienie urządzeń przed wymontowaniem dysku twardego sprawia, że opinia biegłego już tylko z tej przyczyny jest wadliwa, nie może w sposób jednoznaczny i kategoryczny ustalić rodzaju gier, bowiem biegły zaniechał zweryfikowania czy oprogramowanie ma pierwotny charakter, czy też nastąpiła ingerencja.
• uzyskanie informacji czy urządzenia zostały zabezpieczone przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej lub Policji poprzez zastosowanie plomb zabezpieczających przed dostępem osób nieuprawnionych, jakiego rodzaju plomby założono, gdzie przechowywano urządzenia od daty zatrzymania do dnia oględzin przez biegłego;
• uzyskanie informacji ile gier biegły przeprowadził, na czym polegają gry, jaki jest ich przebieg;
• ustalenia podstawy na jakiej biegły stwierdził, że aplikacje zainstalowane w urządzeniu umożliwiają rozgrywanie gier losowych;
• czy automat zawiera generator liczb losowych.

Sąd w procesie karnym ma możliwość orzeczenia przepadku przedsiębiorstwa zarówno będącego własnością sprawcy przestępstwa, jak i przedsiębiorstwa niestanowiącego własności sprawcy.

Sąd może orzec przepadek przedsiębiorstwa stanowiącego własność sprawcy przestępstwa w przypadku, gdy sprawca osiągnął z jego popełnienia, chociażby pośrednio, korzyść majątkową o wartości przekraczającej w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 zł w przypadku, gdy przedsiębiorstwo sprawcy przestępstwa służyło do popełnienia tego przestępstwa lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści.

Korzyść majątkowa o wartości przekraczającej 200.000 zł może pochodzić z przestępstwa bezpośrednio (będzie to korzyść uzyskana w wyniku popełnienia czynu zabronionego, przykładowo diamenty pochodzące z kradzieży) lub pośrednio (będą to aktywa uzyskane w zamian za korzyść bezpośrednio pochodzącą z przestępstwa, np. pieniądze uzyskane w wyniku sprzedaży, wcześniej skradzionych, diamentów).

Przez „korzyść majątkową” należy rozumieć zwiększenie aktywów lub uniknięcie zmniejszenia pasywów, dla siebie jak i dla kogo innego.

W przypadku gdy przedsiębiorstwo nie stanowił własności sprawcy przestępstwa, możliwość orzeczenia jego przepadku wymaga spełnienia dodatkowej przesłanki. Konieczne jest bowiem wykazanie, że właściciel przedsiębiorstwa chciał, aby przedsiębiorstwo służyło do popełnienia tego przestępstwa lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści albo, przewidując taką możliwość, na to się godził.

Sąd będzie oceniał stan świadomości i zamiar właściciela przedsiębiorstwa na moment, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany lub w przypadku, gdy przedsiębiorstwo posłużyło do ukrycia korzyści pochodzącej z przestępstwa, na chwilę podjęcia tych czynności przez sprawcę. Przepadek przedsiębiorstwa może zostać orzeczony wyłącznie wobec osoby fizycznej, nie prawnej.

Przepadek przedsiębiorstwa jest niezwykle inwazyjnym środkiem. W praktyce może on oznaczać przekreślenie dorobku zawodowego właściciela przedsiębiorstwa oraz pozbawienie jej nie tylko określonego zbioru aktywów lecz również zysków, które przedsiębiorstwo wygenerowałoby w przyszłości.

W świetle powyższego celowe jest, aby właściciel przedsiębiorstwa brał aktywny udziału w procesie karnym.
W zależności od tego, czy w danym postepowaniu właściciel przedsiębiorstwa występuje w charakterze oskarżonego czy też nie, inaczej będzie wyglądała jego sytuacja procesowa.

Będąc oskarżonym (podejrzanym), właściciel przedsiębiorstwa występuje w postępowaniu karnym w charakterze jego strony, a konsekwencji może korzystać z pełni praw przewidzianych dla oskarżonego/podejrzanego na danym etapie postępowania. Sytuacja procesowa właściciela przedsiębiorstwa będzie natomiast inna, jeżeli właścicielem zagrożonego przepadkiem przedsiębiorstwa, nie będzie sprawca przestępstwa. Wówczas właścicielowi przysługują prawa strony w zakresie czynności procesowych odnoszących się do tego środka. W omawianym przypadku właściciel przedsiębiorstwa będzie swego rodzaju quasi stroną postępowania karnego, a jego uprawnienia procesowe będą węższe niż ma to miejsce w przypadku oskarżonego.

W doktrynie prawa karnego procesowego przyjmuje się, że uprawnienia procesowe właściciela aktualizują się w chwili przesłuchania właściciela przedsiębiorstwa w charakterze świadka, wydania postanowienia o zabezpieczeniu przedsiębiorstwa, czy zawiadomienia przez prokuratora o zagrożeniu przedsiębiorstwa przepadkiem.

Do zakresu uprawnień procesowych właściciela przedsiębiorstwa zagrożonego przepadkiem należą:

1) prawo do składania wniosków dowodowych, jak również do udziału w postępowaniu dowodowym, w zakresie w jakim postępowanie to dotyczy przedsiębiorstwa,

2) prawo do ustanowienia przez właściciela pełnomocnika

3) prawo do wniesienia zażalenia na postanowienia dotyczące zabezpieczenia przedsiębiorstwa

4) prawo do wniesienia apelacji od wyroku orzekającego przepadek.

W umowach kredytu zawartymi przed sześcioma laty bardzo często znajdował się zapis dotyczący bankowego tytułu egzekucyjnego (dalej: BTE).

Tytułem egzekucyjnym jest orzeczenie sądowe lub inny dokument urzędowy stwierdzający istnienie i zakres roszczenia wierzyciela oraz istnienie i zakres obowiązku świadczenia dłużnika. Tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności stanowi podstawę do prowadzenia egzekucji przez Komornika.

BTE jest to specjalny rodzaj tytułu egzekucyjnego, który jest wystawiany przez banki samodzielnie. Podstawą jego wystawienia były księgi banków lub inne dokumenty związane z czynnościami bankowymi. BTE stanowiły rodzaj tytułów egzekucyjnych, były traktowane jako dokumenty urzędowe oraz umożliwiały wszczęcie egzekucji komorniczej bez wcześniejszego postępowania przed sądem. Bank na podstawie BTE mógł skierować sprawę niepłacącego klienta od razu do Komornika.

Wyposażenie banków w uprawnienie do wydawania tytułów egzekucyjnych doprowadziło do wydawania BTE na masową skalę, co w konsekwencji wiązało się z szeregiem nieprawidłowości prawnych związanych z ich stosowaniem. Skutkiem tego było wydanie 14 kwietnia 2015 roku przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia w sprawie P 45/12 dotyczącego niezgodności z Konstytucją przepisów związanych z BTE. Trybunał Konstytucyjny w powyższym orzeczeniu wskazał, że przepisy Prawa bankowego pozwalające bankom na wystawianie BTE oraz na wszczynanie na ich podstawie postępowań egzekucyjnych naruszają konstytucyjną zasadę równości. Trybunał orzekł utratę mocy obowiązującej przepisów dotyczących bankowego tytułu egzekucyjnego od 1 sierpnia 2016 roku.

Spowodowało to znaczną ulgę wśród dłużników banków, ale nie skutkowało zniknięciem BTE z obrotu prawnego. W aktualnym stanie prawnym BTE nie posiadają mocy dokumentu urzędowego i nie korzystają z domniemania, iż ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym. Nie oznacza to jednak, że BTE zostały pozbawione mocy dowodowej. BTE są obecnie dokumentami prywatnymi. W takiej formie stanowią one pełnoprawny środek dowodowy i mogą być podstawą ustaleń faktycznych oraz wyrokowania. W ramach swobodnej oceny dowodów Sąd może uznać ich treść za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy albo też odmówić im wiarygodności. W związku z powyższym nie można bagatelizować znaczenia BTE, ponieważ ciągle mogą być wykorzystywane przez banki oraz instytucje finansowe zajmujące się obrotem wierzytelnościami jako dowód w procesach sądowych przeciwko dłużnikom.

Adwokat Concierge to zawodowy pełnomocnik, mądry i zaufany doradca, który pomaga klientom podejmować świadome decyzje zawodowe, biznesowe, osobiste i prawne, bez obawy, że stosowane rozwiązania nie uwzględniają wszystkich aspektów jego życia. (więcej…)

Stosowanie przepisów dotyczących przepadku związane jest każdorazowo z przestępstwem. W kodeksie karnym i kodeksie karnym skarbowym ustawodawca posługuje się pojęciami „przedmiotów pochodzących z przestępstwa”, „przedmiotów służących lub przeznaczonych do popełnienia przestępstwa”. W niektórych przypadkach ustawa wprost stwierdza, że orzeczenie przez sąd przepadku jest możliwe „w razie skazania za przestępstwo”. W konsekwencji mogłoby się wydawać, że orzeczenie przez sąd przepadku jest możliwe wyłącznie wtedy, gdy sąd wyda wobec oskarżonego wyrok skazujący.

Ustawodawca przewidział jednak szereg sytuacji, w których orzeczenie przepadku jest możliwe, nawet przy braku wyroku skazującego.

Na gruncie kodeksu karnego ustawodawca wprowadził w art. 45a k.k. dwie grupy sytuacji pozwalających na orzeczenie przepadku pomimo niewydania wyroku skazującego. Pierwsza grupa wyjątków dotyczy sytuacji, w których sprawcy czynu nie pociąga się do odpowiedzialności karnej z uwagi na szczególne okoliczności prawne. W uproszczeniu można zatem powiedzieć, że grupa ta zawiera przypadki, w których sprawca swoim czynem wypełnił znamiona czynu zabronionego (przestępstwa), lecz zachodzą szczególne okoliczności wyłączające możliwość skazania go za przestępstwa. Są to: znikoma społeczna szkodliwość czynu, warunkowe umorzenie postępowania karnego, niepoczytalność sprawcy przestępstwa, zaistnienie okoliczności wyłączających ukaranie sprawcy czynu zabronionego (przykładowo przedawnienie przestępstwa). Omawiane wyjątki są zrozumiałe – dotyczą one sytuacji, w których fakt zrealizowania przez sprawcę czynu znamion czynu zabronionego zostaje stwierdzony przez sąd w toku procesu. W konsekwencji orzeczenie wobec sprawcy przepadku nie budzi szczególnych wątpliwości, co do jego zgodności z zasadami gwarancyjną i sprawiedliwościową.

Zupełnie inaczej prezentuje się druga grupa wyjątków, w których przepadek może zostać orzeczony również w razie śmierci sprawcy, umorzenia postępowania z powodu jego niewykrycia, zawieszenia postępowania w sprawie, w której nie można ująć oskarżonego albo oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby, pod warunkiem, że zebrane w toku postępowania dowody wskazują, że w razie skazania zostałby orzeczony przepadek. Przywołany przepis rodzi zatem poważne wątpliwości obrony. W zakresie bowiem, w jakim sprawca czynu nie bierze udziały w postępowaniu karnym – czy to z uwagi na śmierć, niewykrycie lub zawieszenia postepowania z uwagi na niemożność ujęcia oskarżonego, domniemany sprawca czynu pozbawiony jest swojego prawa do obrony.

Holistyczny Adwokat jest mądrym doradcą. Myśli i działa w sposób całościowy, patrzy w przyszłość. Prezentuje prewencyjne podejście do prawa i jest ukierunkowany na zapobieganie przyszłym sporom, tak by uniknąć czasochłonnej i kosztownej ścieżki wojennej.

Holistyczny Adwokat powinien posiadać tzw. kompetencje miękkie, odpowiednie zdolności komunikacyjne oraz właściwości osobowe, by sprostać postawionym zadaniom. Zdolności interpersonalne Adwokata, jego świadomość połączenia między prawem a działalnością gospodarczą pozwalają mu na odpowiednio wczesną interwencję, uchwycenie innej perspektywy i zaspokojenie potrzeb Klienta. Dzięki eliminacji na samym początku błędów i niedoskonałości dochodzi do wzrostu produktywności i efektywności działalności Klienta.

Bieżące doradztwo biznesowe przez Adwokata, czujnego na okoliczności mogące wywołać problemy prawne czy spór sądowy, przynoszą większą wartość dla klientów i w perspektywie czasu znacznie większe zyski. Adwokat ukierunkowany na interesy Klienta, zapobiega eskalowaniu konfliktów i powstawaniu kosztów rozstrzygania sporów na drodze sądowej.

„Prawo w działaniu” oznacza dla Holistycznego Adwokata ocenę sytuacji Klienta z lotu ptaka oraz humanistyczne podejście do usług prawniczych. Często w kontekst prawny wdzierają się porady o wymiarze życiowym i praktycznym, na styku prawa i wielu innych dziedzin. Kompetentny Adwokat pomaga Klientom zbudować podstawy współpracy i pozytywne relacje. Wkłada wiele wysiłku w ułożenie stosunków gospodarczych, tak by zapobiegać powstawaniu sytuacji, które będą miały dla Klienta negatywne skutki.

Tradycyjne podejście do wykonywania prawa jest najczęściej rywalizacyjne, ustalające stopień zawinienia stron, kto ma rację. To podejście instrumentalne, siłowe, w schemacie: „wygrany – przegrany”.

Adwokat Tradycjonalista skoncentrowany jest na wąsko rozumianej skuteczności w danej sprawie, z pominięciem relacji, odczuwanym cierpieniem przez strony. Pomija fakt, że z czasem zmieniają się wartości i potrzeby stron.

Kompetentny Adwokat wie, że ze względu na długi czas procesu sądowego wygrana często okazuje się nieaktualna, bez wartości. Dlatego potrafi pokazać inną perspektywę i położyć nacisk na polubowne rozwiązania. Ma świadomość, że porozumienie zapewnia pozostawanie w relacjach przez strony i buduje trwały spokój.

Wiedza interdyscyplinarna Adwokata działającego w branży nieruchomości, znajomość psychologii i potrzeb ludzkiej natury przekładają się na budowanie sprytnych strategii postępowania dla Klientów planujących inwestycje budowlane.

Mając postawę ekspansywną na osiągnięcie celu, wykorzystując doświadczenie biznesowe Adwokat znający rynek nieruchomości i branżę deweloperską potrafi przeprowadzić Klientów przez procesy inwestycyjne, począwszy od negocjacji, a zakończywszy na rozliczeniu kosztów inwestycji.

Wnikliwe działanie i wsparcie przez specjalistów z innych dziedzin zapewni Klientom opracowanie strategii ukierunkowanej na osiągnięcie celu planowanej inwestycji. Dzięki szczegółowym i drobiazgowym analizom wymagającym wiedzy specjalistycznej, Adwokaci zajmujący się przygotowaniem inwestycji budowlanych opracowują skuteczne sposoby przedstawiania argumentacji w sporze i wdrożą najkorzystniejsze rozwiązania z dbałością o najmniejsze szczegóły.

Wspólna praca merytoryczna pozwala zaoszczędzić czas i kapitał w transakcjach biznesowych, chroni interesy Klienta i przynosi zamierzone efekty w krótkim czasie.

Starannie przygotowane dokumenty i skuteczne posunięcia strategiczne przynoszącą rezultat biznesowy prowadząc do wzrostu produktywności i efektywności przedsiębiorstw na rynku nieruchomości.

Planowanie inwestycji budowlanej jest procesem polegającym na świadomym ustalaniu kierunków działania oraz podejmowaniu decyzji opartych na celach, faktach i dobrze przemyślanych ocenach. Kompetentny Adwokat powinien być zorientowany na potrzeby i oczekiwania Klientów. Strategia inwestycji powinna przewidywać́, jakie działania prowadzą do zamierzonego celu, jakie od niego oddalają̨, jakie mogą ze sobą kolidować, a jakie są nieistotne.

Myślą przewodnią Adwokata doradzającego w branży deweloperskiej powinien być rozwój współpracy biznesowej w poczuciu bezpieczeństwa i zwiększania zasobów majątkowych Klientów.